Fabrizio Tridenti jest młodym artystą, który mieszka i pracuje we Włoszech. Studiował na kierunku metal i projektowanie biżuterii na Istituto Statale d’Arte w Penne we Włoszech. Po studiach odbył wieloletnie praktyki w wielu warsztatach złotniczych m.in. u Sante Bianchi. W 1993 roku Fabrizio Tridenti otworzył własne studio. Na jego koncie jest niezliczona liczba nagród m.in. Award for Encouragement to The 21st International Cloisonne Jewellery Contest w Tokyo oraz Silver Prize Amberif Design Award Elektronos 2008 w Gdańsku. Prezentował swoje prace zarówno na wystawach indywidualnych, grupowych czy pokonkursowych. Ostatnia indywidualna wystawa „Fabrizio Tridenti, Samales” miała miejsce w 2007 roku w Abruzzo Council of Arts and Monuments we Włoszech. Z licznych publikacji, w których prezentowane są jego prace, warto wymienić: „500 Enameled Objects”, „The Compendium Finale of Contemporary Jewellery Makers”, „500 Pendants & Lockets”, „500 Wedding rings”. Zapraszam do Punktu Widzenia Fabrizio.
Biżuteria…
Najważniejszą rzeczą, którą chcę dokonać jest wykreowanie biżuterii jako „zmysłu”, czyli przedmiotu, który działa na odbiorców jako bodziec zewnętrzny – taki sam jak smak, wzrok czy słuch. Zależy mi na stworzeniu relacji pomiędzy dziełem a widzem. Nie interesuje mnie tworzenie biżuterii jako takiej, przede wszystkim zależy mi na reakcjach jakie wzbudza w odbiorcach. Te reakcje odbiorców uruchamiają we mnie procesy rozwoju.
Inspiracja…
„Wydaję mi się, że »Nic« jest najpotężniejszą rzeczą na świecie” – Robert Barry. Pragnę wykorzystać ludzki pociąg do tego czego nie możemy dostrzec, do tego czego nie ma, do tego co jest niesprecyzowane.
Materiał…
Nie mam ulubionego materiału. Lubię pracować ze wszystkim, szczególnie pociągają mnie pospolite i przetworzone materiały jak: papier, drewno oraz materiały techniczne i budowlane. Inspirują mnie obiekty codziennego użytku. Cieszy mnie „wyjmowanie” ich z codziennych ról i zmienianie powszechnie przyjętych funkcji jakie pełnią. Początkowo w mojej pracy materiał odgrywał decydującą rolę a wiedza na jego temat była dla mnie ważnym elementem przy osiągnięciu zamierzonego celu. Z czasem zmieniłem swoje podejście. Traktuję materiał przede wszystkim jako narzędzie a nie końcowy cel. Ich materialna istota zmniejszała się coraz bardziej wraz z nabywaniem przeze mnie świadomości wyrażenia narzędzi. „Wirtualność”, dla przykładu, jest sposobem, który sprawia, że coś co nie może być stworzone w wymiarze materialnym stało się widoczne.
Warsztat…
Moja pracownia również staje się „wirtualna”, gdyż liczba godzin spędzona przed ekranem komputera przewyższa czas spędzony przy stole złotniczym.
Tradycyjna czy współczesna…
Tradycja oznacza wejście w świat kultury, która fantastycznie się rozwinęła. Świat przeszłości, który stale ma nowych odbiorców, widzów, którzy go podziwiają i doceniają. Moim zdaniem jednak nasza współczesna publiczność stawia inne cele i wykreowała zupełnie inną kulturę obiektów biżuterii, które są coraz bliżej świata sztuki.
Granice…
Obiekty biżuteryjne nie mogą być zamknięte w granicach ich funkcjonalności. Poprzez wyzwolenie obiektów z tych granic nieskończone eksperymentowanie różnych przestrzeni stało się możliwe. To prowadzi do owocnych doświadczeń artystycznych. Dzięki wyższości niematerialnych aspektów biżuteria postrzegana jest z innej perspektywy, gdzie skala wartości jest na nowo określona wraz z przywilejem doskonałej percepcji. Innym aspektem jest łączenie tych prób z konceptualną sztuką i obojętność w stosunku do wartości estetycznych, które są ściśle połączone z formalną wartością.
Kierunek…
Głównym celem moich prac jest prowokacja reakcji, rozpoczęcie dyskusji, pobudzenie do przemyśleń i otwarcie nowej debaty na temat miejsca biżuterii we współczesnym świecie. Celem jest przesunięcie skupienia z estetycznego doświadczenia na intelektualne.
Motto:
„Nie jestem tym co robię, ale tym co zrobiłem do tej pory”. Web:
http://www.fabriziotridenti.it/
