Nagroda „Polskiego Jubilera” w konkursie Projekt 2024: Karolina Dyczko

Karolina Dyczko jest studentką IV roku studiów w Instytucie Biżuterii Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. W swojej twórczości najbardziej skupia się na łączeniu różnorodnych materiałów oraz technik. Działa więc interdyscyplinarnie, by jej prace tworzyły całość w różnych wymiarach estetycznych oraz poznawczych.



Wswojej twórczości najbardziej skupiam się na łączeniu różnorodnych materiałów oraz technik. Działam więc interdyscyplinarnie, by moje prace tworzyły całość w różnych wymiarach estetycznych oraz poznawczych. Ostatnie moje działania, oprócz dużego nacisku na kompozycję, opierają się na przygaszeniu kolorystyki, różnicowaniu faktur, walorów, poruszaniu kwestii światła, a także poszukiwaniu rozwiązań uzyskiwania linii oraz plamy w biżuterii. Poszukiwania tych właśnie środków formalnych odbywają się wielowarstwowo – za pomocą technik jubilerskich, ale również innych dziedzin sztuki. Zajmuję się również kolażem, asamblażem, książką artystyczną, rzeźbą, malarstwem oraz ostatnio grafiką. Przejawy tych działań widoczne są w mojej biżuterii, choć moją twórczość najlepiej definiuje słowo kolaż. W pracach poruszam temat szlachetności – wynoszę na piedestał mało szlachetne obiekty, które w wielu przypadkach mogłyby zostać uznane za bezwartościowe, a które urzekają mnie bezwarunkowo.

Uważam, że rozwijanie wrażliwości jest szalenie ważne, nawet jeśli coraz częściej zauważam odwrotną tendencję. Dlatego staram się dbać o detal, by można było nieco pochylić się nad obiektami i dostrzec niezauważalne na pierwszy rzut oka elementy. Inspiracje najczęściej czerpię z otoczenia, obserwując struktury, światło czy kolorystyczne zestawienia, oraz z twórczości innych artystów czy nurtów w sztuce. W moim przypadku proces tworzenia bazuje na komponowaniu elementów pochodzących najczęściej z recyklingu.

W procesie bardzo ważne jest dla mnie poddanie się materii, z którą pracuję, wykorzystanie jej cech, zaplanowanie dla niej przestrzeni uwydatniającej jej charakter. W efekcie dążę do ukazania atmosfery, nastroju obiektu, nadania jej własnej autonomii, duszy oraz tajemnicy, gdzie dużą rolę odgrywa metafora, niedosłowność, a sama istota odczucia jest ważniejsza niż przedstawienie. Biżuteria wprowadza do mojej teorii kolejny aspekt, jakim jest sylwetka ludzka. Fascynuje mnie dopasowywanie, kształtowanie przedmiotów względem ciała człowieka. Dzięki temu zyskują one inny wymiar, mając bezpośredni związek z osobą, która je zakłada. Odczucie staje się silniejsze, pojawia się możliwość identyfikacji z daną formą, możliwość komponowania jej z ubiorem, fryzurą, urodą, charakterem osoby. Biżuteria może więc w taki sposób brać udział w nieustannym performansie.